Situada fora das muralhas, no lado poderoso da Fortaleza, é uma fonte de origem medieval, renovada no século XVIII, como testemunham verdadeiras armas colocadas numa caixa de água.
Um notável espaço paisagístico protegido pela revelação da Fonte da Vila, onde se destaca o chafariz, e os antigos tanques de lavandaria.
Casa de deseño singular, moi pintoresca cunha fonte próxima de auga potable.
Castro Alto Dos Cubos é un castro prerromano, enmarcado entre o século II antes de Cristo e o século III despois de Cristo, situado nun promontorio dende o que se divisa a cidade de Tui. Resulta ser un pequeno xacemento ou aldea, onde se poden observar parcialmente as vivendas escavadas. Os habitantes que habitaban nelas, labregos e gandeiros pero tamén recolectores, realizaban actividades de manufactura como o curtido de coiros e a fabricación de utensilios de pedra, bronce, cerámica, madeira e ferro.
A "Ponte da Veiga" está situada no río Louro, límite físico entre as parroquias tudenses de San Bartolomé de Rebordáns e Guillarei, e a escasos metros da súa desembocadura no Miño. Como di D.Avelino Bouzón, cóengo arquiveiro da catedral, na súa obra “Viaxe por orde de Felipe II aos reinos de Galicia, León e Asturias”, recolle a tradición de que este afluente do Miño debe o seu nome ao feito que arrastraba area do ouro.
Está situado no río Miño, une as cidades históricas de Tui e Valença do Miño, conectando tanto por estrada como por ferrocarril os países de España e Portugal. A súa inauguración oficial tivo lugar en 1886. Trátase dunha ponte formada arredor dunha longa estrutura metálica, tipo celosía, en forma de caixa que se apoia sobre grosos piares de pedra, aínda que nun primeiro momento se albiscou a posibilidade de que estes piares fosen metálicos.
Foi a residencia que Pedro Álvarez de Soutomaior, "Pedro Madruga", mandou construir na parte máis alta da fortaleza. Do edificio orixinal só se conservan os cimentos, sobre os que se ergue a actual casa de principios do século XX.
Hoxe, xunto co Castelo de Doña Urraca, forma o espazo expositivo do Museo da Ciencia do Viño do Condado do Tea- DO Rías Baixas.
Situada na parroquia de Alxén, a coñecida como casa de Bugallal por ser propiedade desta familia en épocas precedentes, é a que, de maneira máis apropiada, vén chamarse "Quinta do Piñeiro", denominación que precisa o seu anterior carácter de leira de recreo situada no rural.
O edificio está formado por dous corpos de plantas cuadrangulares desiguais, tanto en superficie como en altura, e con cubertas a catro augas. Cabe destacar a balconada que, a modo de solaina, presenta unha columnata que denota certa inspiración clásica.
A capela do pazo, consagrada a San Amaro, dálle o nome a esta construción situada á beira do Miño, na parroquia de San Pablo de Porto, aínda que tamén se coñece como Pazo de Porto. Ao conxunto pacego tamén pertence unha praia e unha illa no río, ademais dun extenso viñedo.
No alto, dominando todo o panorama ata o río, está a casa, de traza sinxela e amable. Fronte a ela, na outra beira do Miño, en Portugal, está a esvelta torre de Lapela.
A orixe da familia nobre que fundou esta casa son os Sarmiento de Valladares, que foron os rexedores militares durante varias xeracións da vila de Salvaterra.