Regulación hidrolóxica internacional
Desde o ano 2000, a xestión do río Limia está regulada polo Convenio de Albufeira1 subscrito entre os gobernos de España e Portugal co obxectivo de protexer as augas e potenciar o aproveitamento dos recursos hídricos transfronteirizos.
Ocupa unha extensión de aproximadamente 800 ha, nas que destacan un amplo complexo de humidais, conformados por turberas, brañas, bosques aluviales e lagoas, así como brezales atlánticos, bosques de ribeira e amplas extensións máis secas, constituídas basicamente por bosques mixtos de carballos e piñeiros. Neste espazo realízase un estudo micolóxico con recoleccións periódicas durante 4 anos, das cales resulta un catálogo con 359 taxa, cunha achega ao catálogo galego de 62 especies.
Flora
A especie dominante é o carballo carballo ou alvarinho ( Quercus robur). Outras especies que se poden atopar son o abeto bravo ( Pinus pinaster), castiñeiro ( Castanea sativa), eucalipto ( Eucalyptus globulus), peral silvestre ( Pyrus bourgueana), bétula ( Betula pendula), breixo branco (Erica arborea) e o acivro ( Ilex aquifolium).
Fauna
É posible atopar na área o carboeiro común ( Parus major), o xabaril (Os seus scrofa) e o esquío vermello ( Sciurus vulgaris).
O Parque Nacional Peneda- Gerês (en portugués, e de forma oficial, Parque Nacional dá Peneda- Gerês, PNPG), coñecido tamén como Gerês, é o único parque nacional de Portugal (aínda que hai numerosos parques naturais, paisaxes e reservas protexidos por todo o país). Está situado no noroeste de Portugal, facendo fronteira con España, onde se atopa o Parque natural de Baixa Limia e Sierra de Ou Xurés.1
A Zonas Especial de Conservación (ZEC) de Baixo Miño transcorre o longo do bordo meridional da provincia de Pontevedra (tocando o extremo sudoccidental de Ourense en Padrenda) e facendo fronteira con Portugal. As localidades de referencia no lado galego son A Guarda, Tui, Salvaterra, As Neves, Arbo e Crecente.
O ZEPA de Esteiro do Miño está no entorno dos seguintes municipios: *Baiona (Pontevedra) *Gondomar (Pontevedra) *A Guarda (Pontevedra) *Mos (Pontevedra) *Nigrán (Pontevedra) *Oia (Pontevedra) *O Porriño (Pontevedra) *O Rosal (Pontevedra) *Salceda de Caselas (Pontevedra) *Tomiño (Pontevedra) *Tui (Pontevedra).
Ubícase cerca do Parque Natural del Monte Aloya.
É o resultado dunha exótica repoboación realizada hai 100 anos con cipreses, abetos e cedros do Líbano. Declarado Parque Natural en 1978, o primeiro de Galicia, o monte Aloia é unha auténtica atalaia a 700 m de altura con 5 miradoiros e extraordinarias vistas sobre o río Miño. No monte hai restos prehistóricos e romanos e a súa historia está rodeada de lendas. Dise que aquí as eguas salvaxes son fertilizadas polo vento. Tamén que este é o mítico Monte Medulio, escenario do suicidio colectivo das tribos celtas antes de caeren en mans dos romanos. Talvez.
É abundante a vexetación arbustiva do toxo, queiruga (Calluna vulgaris), xesta e carpazas. Quedan algúns restos de caducifolio autóctono como carballeiras de carballo común (Quercus robur, árbore dominante antes das repoboacións do século XX), sobreirais (Quercus suber, que indica certa mediterraneidade no clima) e vexetación de ribeira composta por, entre outras, amieiros (Alnus glutinosa) e salgueiros (Salix atrocinerea).