Pesqueira nº 341 o de Pedra Furada

Como verdadeiros colosos de pedra fondeados nas ribeiras do Pai Miño, erguen as pesqueiras, construcións realizadas para capturar á raíña dos nosos ríos, a lamprea.

O Miño foi dende sempre unha das grandes fontes de recursos para as poboacións ribeirenses. As troitas, salmóns ou lampreas capturaban nas pesqueiras en nasas e vituróns, como medio de sustento e complemento da economía familiar.

Pero, sen dúbida, o máis preciado que nos ofreceu, e aínda así segue a ofrecer, o río Miño é a lamprea. É coñecida a súa importancia dende a antigüidade sobre a mesa dos emperadores romanos, tendo que chegasen vivos de Galicia a Italia.

Non obstante, a Era dos Medios non estará dispoñible cando exista documentación fidedigna deste tipo de edificacións, momento no que a titularidade da pesca e o pago de rendas e impostos en concepto de lamprea a mosteiros como o de Melón e A Franqueira, como certas casas feudais da zona.

Na actualidade son tres caladoiros rehabilitados no concello de Salvaterra de Miño, os que parten da desembocadura do río Tea, seguindo o camiño fluvial dende a fortaleza de Salvaterra, río arriba e ata o límite co concello de Salvaterra. As Neves. As tres pesqueiras son as de Maximina, a de A Bucheira e a de Mon, construcións de pedra que foron rehabilitadas no ano 2015.
A maior parte das pesqueiras ten nome propio e a súa explotación pasa de curas a fillos por herdanza familiar.

Con máis de 20 metros de lonxitude, cada un e entre os 3 e 5 metros de altura, os poios ou muros parecen grandes murais que se colocan sobre a auga do río. Entre as pedras dos poios atábanse aos vituróns, grandes redes cónicas, onde entraban as capturas, pero non podían volver saír.